Het optreden van een delier geeft een grotere kans op een langere verblijfsduur in het algemeen ziekenhuis, een verhoogde kans op ontslag naar een verpleeghuis en een hogere kans om te overlijden. De diagnostiek vindt trapsgewijs plaats. Herkenning van het delier is een taak van het gehele behandelteam. Door daarnaast bewust aandacht aan de deliersymptomen te schenken is het voor de mantelzorger mogelijk een volgende keer de symptomen zelf (vroeg) te herkennen. De arts, of een andere zorgverlener met specifieke expertise op het gebied van het delier, kan de diagnose bevestigen met de DSM-5-criteria. Wanneer een delier optreedt bestaat de behandeling uit het wegnemen van de veelal lichamelijke oorzaak van het delier. Ook moet er aandacht zijn voor delirogene medicatie. De hoeksteen van de behandeling van een delier is niet-medicamenteuze interventies. Wanneer toch wordt overgegaan op medicamenteuze behandeling is haloperidol het middel van eerste keuze, maar de effectiviteit staat ter discussie.