Gabriëlle de Ruiter – verslavingsarts KNMG bij Iriszorg
Werken vanuit levensovertuiging en voor een gezondere maatschappij
Mijn werkdag is enorm afwisselend. Dan weer zit ik bij iemand thuis om een crisis te beoordelen, dan zie ik een jongere op de poli. Het volgende moment zie ik iemand die enorm onder invloed is van weet-ik-het en waar we toch een gesprek mee proberen te voeren. Gevolgd door bijvoorbeeld een gesprek met iemand die net nuchter is. Over hoe we dat zo vol kunnen blijven houden en welke medicatie daarbij kan ondersteunen. Tel daarbij op dat ik bij vakcollega’s binnenloop om even te sparren over een ingewikkelde casus, omdat ik als regiebehandelaar wel eindverantwoordelijke ben, maar het niet alleen hoef te doen, en je hebt het brede plaatje waar ik zo van hou. Ik wil omzien naar al deze mensen. Ze verdienen het.
Van technisch ‘snijden’…
En dan te bedenken dat ik chirurg wilde worden. Vol hiervan overtuigd startte ik in 2008 het traject ervoor na mijn geneeskundeopleiding. Om na 2 jaar te merken: ik vind het vak heel leuk, maar de hiërarchie die er toen sterk heerste, wat minder. Ik stapte over naar de spoedeisende hulp, waar ik het erg naar mijn zin had. Ik koos er daarna bewust voor om als moeder een aantal jaar voornamelijk thuis te zijn, met wat diensten om in het vak te blijven. Toen ik weer met open armen terug op de werkvloer werd ontvangen, was het daar zo veranderd dat ik zelf er niet goed meer paste. Ik keek wat er buiten het ziekenhuis aan mogelijkheden was, op korte termijn én in de buurt van Arnhem.
…naar dokter voor de hele patiënt
En daar was een vacature voor de verslavingszorg. Zo kwam ik bij IrisZorg in het FACT terecht, een team voor mensen met multiproblematiek, die vaak al lang worstelen. Niet alleen met een verslaving, maar ook financieel, lichamelijk of mentaal… Die zien we, naast de poli, ook thuis. Ik was van plan gewoon een jaar lekker te werken als arts, zonder in opleiding te gaan. Maar binnen een maand ging de verslavingsarts daar met pensioen. En bleef ik over als dokter. Dat was even in het diepe springen, maar ik voelde me zó thuis.
Pluim voor de schoonmaker
Ik trof een platte organisatie waar bijvoorbeeld ook de schoonmaker in het zonnetje wordt gezet. Gewoon omdat die zorgt dat wij lekker kunnen werken. Daar hou ik van. Er was samenwerking. Er was overleg. Maar vooral: hier mocht ik dokter zijn voor de hele patiënt. Een patiënt die zelf ook nog eens het gevoel heeft geen mens meer te zijn. Uitgekotst door de maatschappij. Maar het blijven mensen. En voor hen wilde ik er zijn.
‘Bij geneeskunde leer je over de meest zeldzame syndromen. Maar elke arts komt met verslaving in aanraking. Het raakt alle specialismen’
Vroeger vond ik mensen met een verslaving een beetje eng. Onvoorspelbaar. Maar ze hebben echt mijn hart gestolen. Ze zijn puur. Ik wil naast ze staan en met ze meedenken. Niet alleen over de verslaving, maar ook over het feit dat iemand op straat leeft. Of een ouder heeft die veel drinkt. Is het voor jou niet haalbaar dat je helemaal stopt? Dan is van 20 naar 10 halve liters per dag ook al winst. Of kunnen we zorgen dat je weer leuk werk hebt zodat die alcoholverdoving minder nodig is.
‘Mensen met een verslaving zijn puur. Ze hebben mijn hart gestolen’
Nog veel te winnen
Het werk was zo leuk dat ik de opleiding wilde gaan doen. Daar heb ik veel verdieping gevonden. Ook over de middelen. Ik zit alweer 10 jaar in het vak, maar die kennis blijft natuurlijk groeien. Collega’s zeggen soms: ‘Jouw vak is zó ingewikkeld!’ Over de meest gangbare middelen weten we wel veel, maar GHB was natuurlijk vrij nieuw, er kwam ketamine, 3-MMC, 4-MMC… Soms moet ik letterlijk aan cliënten vragen: ‘Wat doet dit middel bij jou?’. Mensen kunnen het tegenwoordig overal vandaan halen. En dan gebruiken ze ook kalmerende middelen die via de ggz zijn voorgeschreven of medicijnen als oxycodon via de huisarts. Daar hebben we ook nog veel te winnen. Gelukkig zijn er in de regio Arnhem veel projecten om in samenwerking met andere partijen het voorschrijven ervan te verlagen.
Visie
Strijden voor een gezondere samenleving, daar loop ik ook warm voor. Zo zit ik in de werkgroep rond alcohol en zwangerschap. Ieder kind verdient een gezonde start. En ik vind dat verslaving een basisplek moet krijgen in de geneeskundeopleiding. In de opleiding leerde ik over de meest ingewikkelde, zeldzame syndromen, maar over verslaving bijna niets. Terwijl elke arts wel met verslaving te maken krijgt. Het raakt alle specialismen. Een gezamenlijke visie voor de toekomst van het beleid in Nederland vind ik dan ook echt belangrijk.
Ik weet niet waar ik over nog eens 10 jaar mee bezig ben. Maar wat ik wel weet: ik heb zeker nog iets te brengen.